‘Loop je een eindje met me mee?’ vraag je.
Jouw hand vlecht zich in de mijne alsof het niet de eerste keer is. Onze passen zijn verrassend snel in cadans. Ik vraag niet waar we heen gaan, het is onbelangrijk. Hier lopen, onwennig vertrouwd, is voorlopig het doel.
‘Waar houd je van?’ vraag je.
‘Aardbeien,’ antwoord ik. ‘Ik eet ze altijd met kroontje.’

Lees verder!

Mijn toekomstige echtgenoot is een leugenaar. Kan bijna niet anders. Als iets te mooi is om waar te zijn, is het meestal niet waar. Toch steek ik stoutmoedig het hoofd in deze storm. Hij is als een zalige bries. Klinkt als Tanz mich van Ellen ten Damme, dat mijn toekomstige echtgenoot als 'ons liedje' betitelt. Ik voelde me niet eerder zo bewonderd en op handen gedragen. Tanz mich bis ans Liebes End.

Lees verder!

Het kon niet uitblijven. Op het profiel van de zoekende mens alhier staat naast de zelf ingekleurde beschrijving van het innerlijk en het uiterlijk een beoordeling in de vorm van een percentage. Niet weg te fotoshoppen, te glimlachen of te schrijven. Nu zag ik mijn percentage met vertrouwen tegemoet, maar het bleek slechts 74. Ik, de empatische perfectionist, laat een kwart van de mannen tevergeefs op antwoord wachten? Ja maar als ik zie dat hij het echt meent, reageer ik wel. Reageren is een kleine moeite, ook als hij jou niet serieus lijkt te nemen. Ja maar. Dit lijkt op de zinloze discussie met een minnaar ooit, een minnaar die me dermate verblindde dat ik zijn gebruiksaanwijzing niet kon lezen - wat desastreuze gevolgen had voor zijn overgang van minnaar naar levensgezel. Ja maar laat dit nou eerst groeien. Je kon wel wat dankbaarder zijn voor wat ik je wil geven. Ja maar.

Lees verder!

Verhuizen. Confronterende bezigheid. Wat je allemaal niet tegenkomt tijdens het uitruimen. Je hele geschiedenis gaat aan je voorbij. Bij sommige dingen val ik stil. Schiet ik in mijmeringen. En dan verder moeten. Anders zit ik hier volgende week nog. Het is eigenlijk zo bijzonder, zo door je spullen heenlopen, dat je zou zeggen, dat moest je vaker doen. Zonder een verhuizing als aanleiding. Doe je natuurlijk niet. Is ook onzin. Maar ik bedoel maar. Hoe m'n geschiedenis aan me voorbijkomt. Van de ene sfeer in de andere. Van pijnlijk naar blij, soms zelfs een traantje.

Lees verder!

Het kan zo maar ineens een feestje worden. Het gebeurt mij niet echt vaak. Maar soms kan een ontmoeting zó gezellig worden dat het dan niet bij een kopje koffie blijft. Wijntje, wijntje, zoentje, zoentje, hapje eten, koffie met een likeurtje. . .

Lees verder!