Ik kan haar pas weer zien als de lading er af is. En het me dus ook niets meer interesseert. Dus ik zal haar nooit meer zien. Zo weet ik dat het voor altijd klaar is. Tot zo lang zal ik moeten wachten en rouwen. Dan ben ik echt bevrijd. Omdat de golven zich achter me sluiten. Maar dat sluiten, dat doet ontzettend pijn. Iedere seconde is lijden. Van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. Tot die monsters er niet meer zijn. Het klaar is.

Lees verder!

Afscheid is een beetje sterven zeggen de Fransen zo mooi. En als je maar genoeg kleine beetjes sterft ben je dan reddeloos verloren en ten dode opgeschreven?
Ik verwacht dat mijn afscheid van het virtuele daten veel ruimte zal gaan geven om in het echte leven nog fijnere contactmomenten te hebben.
Dus afscheid van dit “platte” medium zal me weer meer tot leven wekken verwacht ik. Want ik wil al mijn zintuigen gebruiken en niet alleen beoordeeld worden op mijn beeldige foto’s en fantastische teksten.

Lees verder!

Ja, bijzonder. Zo eens in de vijftien jaar, dus een paar keer in mijn leven, overkomt me dat. Tussen alle dates, afspraakjes en nieuwe mensen door, boem, zit er ineens iemand tussen die me echt en wel heel verschrikkelijk raakt. Kijk, natuurlijk, er zijn zeker mensen die mij boeien, leuk om af en toe mee samen te zijn, even m’n leven mee te delen. Soms ook wel bijzonder en intens. Maar dit was anders. Anders dan al het voorgaande. Dit kwam als een moker binnen. Ik schrok, zo heftig was het. De klap van een onvoorstelbaar thuiskomen. Maar tegelijkertijd ook enorme angst. Wat was dit? Wat gebeurde er? Waarom die angst? Was het angst dat juist dit moois toch weer voorbij zou gaan?

Lees verder!

Lees verder!

Dat is misschien wel de essentie van het leven.

Lees verder!