Keek u pas ook naar Project Rembrandt? U weet wel, waar amateurschilders à la Rembrandt proberen de werkelijkheid weer te geven. Was er pas een actrice ingehuurd om verschillende expressies uit te beelden. Verwonderde me wel. Dat ze daarvoor een actrice op lieten draven. Als ik als schilder meegedaan had, zou ik direct gevraagd hebben of het er hier om ging het plastic element in de expressie weer te geven. Het gekunstelde, het geposeerde. Wat dat doet per slot een actrice. Die speelt expressie. Nee, daar werd met geen woord over gerept. Natuurlijk, een levend, niet geacteerd persoon was veel beter geweest. Een gewoon iemand. Met zijn eigen, natuurlijke expressie. En dus zeker ook geen bekende Nederlanders. Zit je weer een acteur te schilderen. Kijk, een echte schilder die echt goed kijkt en voelt, schildert dan een bange man. Die natuurlijk niet voor niets in die pose schiet. Als je dat uit kan drukken in een schilderij, dat is natuurlijk fantastisch. Dat je dan ook bij die actrice met haar smile dan inderdaad ook de kunstmatigheid en verveeldheid ziet. Of haar afwezigheid. Dat haar lach in feite niet verder ging dan tanden laten zien.
Als ik dat uitbeeld, goed kans dat de jury zegt: niet goed getroffen. Waarop ik dan zou zeggen: kijk nog eens goed, voel de leegte, dat dit juist haar expressie is. Ook als ze verdriet speelt. Dan denk ik dat ze lacht, of huilt, maar haar ogen zijn er niet. Ze zet mij op het verkeerde been. Haar gezicht heeft de schijn van haar zijn, maar confronteert met daarin juist met dodelijke leegte. Dàt drukt zij uit. Dàt heb ik weergegeven.

Lees verder!

Ik vertelde over die vriendin met dat schadevol verleden. Hoe ze extreem op mij kan reageren. Als wat ik zeg ineens op knopjes drukt die daarmee te maken hebben. En ik dan toch vaak in de verdediging schiet. Terwijl het eigenlijk niks met mij te maken heeft. Ik zei al, we kunnen het daar achteraf over hebben. Wat er dan in ons gebeurt. Schoten we eerst naar binnen in onze eigen pijn, was er dan toch een moment dat we daar uit traden. Het is dan een soort neutraal middenterrein. Waarin geen belangen speelden, geen zelfbehoud. We worden elkaars deelgenoot. Er is een filosoof, die stelt: Ook dat is uiteindelijk toch weer eigenbelang. Tussen die vriendin en mij moet het weer goed komen want we hebben elkaar nodig. Het is voor de lieve vrede. Voor onze eigen veiligheid. Om niet alleen te zijn. Onze eigen gevoel van welbehagen. Alles staat uiteindelijk in het teken van ons ego. Waarin we betrokkenheid spelen. Maar in feite elkaar wederzijds gebruiken. Altijd goed om er eens zo tegenaan te kijken.

Lees verder!

Soms denk ik wel eens. Kan je mensen ooit wel nemen op hun woord? Of zijn we veroordeeld tot vertalen? Want mensen zitten vol met pijnplekken en gevoeligheden. Elke reactie is daardoor getekend. Wie is iemand dan zelf? Zo kom je er eigenlijk nooit achter wie iemand is. Alles is gekleurd. Je weet ook nooit op welke gevoelige knopjes je drukt. Zo heb ik een vriendin met een ernstig verleden. Veel meegemaakt. Ze kan ineens buitenproportioneel op mij reageren. Door gevoelige associaties met dingen uit haar verleden. Het is dan soms moeilijk te peilen of haar boosheid of ontroering echt iets met mij te maken heeft. Vaak betrek ik het dan toch onwillekeurig op mezelf of schiet al in de verdediging. Gelukkig kan ik het daar met haar over hebben en maakt dat haar soms heftige reacties helder.

Lees verder!

In het daten kom je van alles tegen. Het ergste van die mensen van ‘kijk mij eens vrij en mezelf zijn’. En zich onwillekeurig boven de dolende anderen stellen. Die nog in het duister leven. Van die mensen die nog gewoon koffie drinken, vlees eten, niet bio zijn, en niet aan yoga of mindfulness doen. Iemand zoals ik bijvoorbeeld. Twee werelden. Je voelt het onmiddellijk. In de profieltekst al, of later in de mailuitwisseling. Toch laat ik het soms tot een afspraak komen. Want dan zie ik toch ergens een leuk iemand. En laat ik me verleiden. Terwijl het eigenlijk altijd mis gaat.

Lees verder!

Lees verder!