´Vermaak je je nog een beetje, mam?´ appte mijn verre dochter. ´Jawel,´ appte ik terug: ´Rondje Cronesteyn, rondje Cronesteyn, rondje Cronesteyn.´ Mijn groepswandelingen zijn geannuleerd, de koor repetities opgeschort, de musea gesloten. Waarmee de last van dit nieuwe virus voor mij ogenschijnlijk niet groter is dan afgelaste passies. Maar onderhuids knaagt het: Wij, de eerste naoorlogse generatie, wij zouden toch alle infectieziektes de wereld uit helpen?

Lees verder!

Wij ploften bijna gelijktijdig in een van de nu lege fauteuils rond de open haard en staarden redelijk uitgeput voor ons uit. Wij hadden een aangeklede borrel georganiseerd. Huisfeestjes zijn door Den Haag verboden, maar een borrel drinken met elkaar mag wel.

Lees verder!

Wel – merkte Sjaak strijdbaar op – al die beperkingen in Nederland gaan in ieder geval mijn seksleven niet bereiken. Angst voor besmetting? - voegde ik hem toe en zag hem nadenken over het antwoord dat hij daarop wilde geven. Ik vertelde maar dat, naar mijn mening, het dateleven in Nederland bijna tot stilstand was gekomen en noemde het woord crisisdate.

Lees verder!

Ik ben haar kwijt – vertelde neef Sjaak met een tevreden argeloosheid. Je huispoes, onze goede kokkin? – probeerde ik nog, maar bij Sjaak ligt het altijd anders. Ach, je weet wel, die zij van dat zakelijk belangrijke echtpaar – was het korte antwoord. En je zakelijke belang bij die mensen dan?

Lees verder!

We moesten elkaar wel zoenen, nu het handen schudden door onze minister-president persoonlijk is bestempeld als risicogedrag in verband met de mogelijke overdracht van dat nieuwe virus. Nieuw is immers akelig en bedreigend. Ben ik toen mijn hoed verloren?

Lees verder!