Ja, wat een verhaal weer. Wat je allemaal niet krijgt te horen in dat daten. En nogal vaak van hetzelfde. Het thema komt vaak terug. Vrouwen die door de ene na de andere man bedrogen worden. Wat zijn dat voor mannen? Verslaafd aan aandacht van vrouwen? Die als een blind paard van het een in het andere vliegen. Nee, niet omdat ze zo gelukkig zijn. Dat is duidelijk. Daar zijn we het allemaal wel over eens. Misschien is het om daarin iemand te zijn. Dat dat het is. Dat ze elke keer weer het nieuwe, frisse bewijs daarvan nodig hebben. Van iemand zijn.

Lees verder!

‘The ideal flirtation is a small work of social art co-created by two people….It knows that avoiding sex is usually very wise, but is intelligently invested in sharing some of the benefits of sex without the act of sex itself.’ * Prachtige woorden vind ik dit, woorden die geschreven moeten zijn met het beeld voor ogen van een tuinfeest op een heldere zomeravond. Vrouwen gekleed in lange, losvallende jurken en mannen in lichte jeans en gestreken overhemden. Ach, laat me daar zijn met zo’n jurk aan, daar staan met een glas fonkelende wijn in mijn handen… Helaas, mijn naakte werkelijkheid bestaat uit een keukentafel met de half gelezen weekendkrant, een beker vergeten koffie en wat klungelige appjes. Flirten? Ik kan er niks van. Terwijl het zo eenvoudig lijkt:

Lees verder!

Laat ik, bij ontstentenis van een alles verzengend seksleven, maar eens over fruitvliegjes schrijven. Of over de wormpjes in het holletje van verregende frambozen, over de bloeiende bieslook in de helblauwe pot op mijn picknicktafel, over het verschil in woordkeuze bij een gelijke levensinstelling: ‘viriel’ is de man, ‘behoeftig’ de vrouw. Over mijn keukentafel waarop zes waxinelichten in dikke glazen kandelaars staan te wachten tot het kerstfeest is, over het via de mond inademen van een fruitvliegje, over de kunst van het niet luisteren naar een intiem telefoongesprek in de stiltecoupé van een trein.

Lees verder!

Van de week mijn kat naar een asiel moeten brengen. Ik heb hem ooit gered van de ondergang, toen mijn toenmalige zakenpartner het beest een spuitje wilde laten geven omdat hij aan de meubels krabde. Ja, omdat hij aan de meubels krabde. Het is niet te geloven. Was trouwens een gezin waar het beest gekroeld en geknuffeld werd, maar zonder echt contact. Alleen maar als haar kinderen het nodig hadden, maar ze hadden net zo goed een teddybeer kunnen nemen. Nadat ik het beest overgenomen had, is er ook nooit meer naar hem gevraagd. Hoe is het met Boefje?

Lees verder!

De subway van New York is een fascinerend onderaards universum: op de perrons ruikt het naar steenkool, er waait een lauwwarme wind, er is live muziek en zowel het wachten als het in- en uitstappen geschiedt met een haast bovenaardse rust. Maar in de treinstellen zag ik in grote letters een zeer aards verzoek hangen: ‘Dude…Stop the Spread, Please.’ Nu heb ik het wijdbeens zitten van een man altijd gezien als iets wat hij nu eenmaal doet. Als een teken dat hij de doorbloeding van zijn edele delen niet wil belemmeren, als het logische uitvloeisel van zijn mannelijkheid. Dat was behoorlijk naïef van me: het blijkt een ongewenste gewoonte te zijn, een gewoonte die hij kan afleren.

Lees verder!