Natuurlijk lopen hier mensen rond, die succesvol en zeker zijn in de liefde, vrij zijn en dartelen, oog wenken naar elkaar, flirten en zulks.
Ik loop in een harnas. Kan met mijn heupen nauwelijks naar links of naar rechts bewegen en niet draaien met mijn hoofd. Mijn armen kunnen alleen van voor naar achter. Mijn blijken van speciale gevoelens ketsen tegen de binnenkant van het metaal en de warmte kaatst terug. Het wordt benauwd.

Ik hijs me in dat harnas op het moment dat.. de angst voor een gevoelsconfrontatie in de liefde, het wint van de lef. Honderd uit laat ik weten hoe speciaal de ander is en hoe hij het verdient om de ware liefde te vinden. Hoe verkild begin ik mij van binnen te voelen? Alsof ik het harnas bèn en er zelf niet eens meer ìn zit.

Het is jammer dat er geen rits in mijn harnas zit, één van boven tot onder, die ik los rits en zo het harnas als een stoffen lap van me af kan laten vallen.

This is me.

(met een leuk jurkje aan!)