Soms schrijf ik een inleiding bij een dichtwerkje. Deze keer liever niet. Ik hou er niet zo van om te besturen waar iets over gaat en wat je ook schrijft, het zal gekoppeld worden aan de regels. Bij deze heb ik liever dat de lezer het zelf aan iets koppelt. Het is voor mij genoeg als dat lukt. Het zal niet voor iedereen zo zijn. Maar ik schrijf ook niet voor "iedereen".

Hier is niets te zien

een veelheid van wit plooit zich

gewillig om een lichaam

daarbinnen leeft nog iets

van kleuren van buitenlucht

 

katoen en stijfsel vangen

elke beweging in een

foto in zwart-wit

genomen met een oude Agfa

 

onder een vergrootglas

is te zien hoe vezels

van stof en een versleten lijf

samen schijn ophouden

 

doen alsof zij weinig meer zijn

dan een afgedankte zetel

voor geheel witte herinneringen

op een lichtgevoelig stuk papier