Ja, dat was een mooi verhaal. Dat blog met de titel ‘Contact’. Over dat zingen, schrijven, spreken, spelen. Klonk als een paradijs. Echt in contact, echt in die flow zijn. Waarin je steeds verrast wordt. Geen ‘ik’ meer, geen bewaking meer, geen controle. Gewoon wat uit je handen vloeit. Alsof het leven zelf aan het spreken is. Maar, er is ook een andere kant. Want ik kan niet voor het ene openstaan, en voor het andere gesloten blijven. Het deurtje staat nu eenmaal open. Er komt van alles op me af. En even dimmen, nee. Dit is het hem nu net. Er zijn geen grenzen. En alles is nogal ruw, naakt.

Lees verder!

De dag dat jij de trein uit kwam

Viel ik heel even stil
Want een grote grijze olifant
Is iets wat ik beslist niet wil

Lees verder!

Soms is de wereld ook best onduidelijk.

Dan staat er bijvoorbeeld W.O in het profiel en denken de mensen dat je ook een veteraan bent.
Zo menen de Write-Offs dat je met een andere W.O.’er heel goed kan levellen over de inburgeringscursus manden vlechten.
Staan de WalkOvers te juichen omdat ze menen een doelpunt gescoord te hebben terwijl er feitelijk geen tegenstanders in het veld te bespeuren zijn.
And last but not least the Warrant Officer.

Lees verder!

Er zijn een hoop plekken waar ik liever niet kom. Meubelboulevards op 2de kerstdag, Zandvoort op een zomerse zaterdag, de trein in de spitsuren, een wok-inn, pretpark Ballorig en het overdekte zwemparadijs in de voorjaarsvakantie. Teveel mensen op elkaar gepakt in een te klein ruimte of handdoekje aan handdoekje op het strand. Het is vragen om moeilijkheden. En het zijn ook altijd dezelfde mensen die ik dan tegen kom, lijkt het wel. Mensen die geen hobbies hebben of elkaar echt helemaal niets meer te zeggen hebben maar besloten hebben elkaar het leven zuur te maken. Mensen waar de ingehouden agressiviteit vanaf straalt, chagrijnige mensen. Ze vervelend zich kapot op 2de kerstdag. Kunnen niets creatievers verzinnen dan maar een beetje gaan dweilen op een meubelboulevard of in een pretpark.

Lees verder!

In het kader van: "Valt er hier nog iets te lachen??!"

Een kleine bijdrage mijnerzijds.. een korte dit keer..uit: "Onbetamelijke Verhalen en Gedichten voor bij Kiespijn en zere Buiken."

Poëz(s)ie?

Een Taaie Meid uit Goes
Sprak plotseling Pardoes,

Als vanuit een Roes:
Al ruischend onder de Douche..

Lees verder!

Niet even wennen, geen ijs breken, helemaal niets van dat alles. Binnen vijf minuten zitten we weer in het gesprek waar we een half jaar geleden zijn gestopt. Geen remmingen, niets waarvan ik denk ‘laat ik dat maar niet vertellen want dat vindt ze vast raar’. Alles kan ik tegen haar zeggen en andersom.

Lees verder!

Terwijl mevrouw Daas het busje uitstapte, heette de reisleider alle vakantiemensen van harte welkom in het land van succes.

Ze meende het niet gehoord te hebben en ging op zoek naar haar bagage – rectificatie – koffers.
Toen die engerd echter begon te oreren over het prachtige hotel van succes waar ze zo binnen zouden treden werd
mevrouw Daas een beetje misselijk.
Mevrouw Daas betitelt alles in haar leven inclusief haarzelf als 'een beetje'.
Een beetje is namelijk niet zo erg.

Lees verder!

Een spontane ingeving op de eerste kinderloze vakantiedag, leidde binnen drie uur tot schaars gekleed in een kringetje zitten met 12 andere schaars geklede mensen.

Lees verder!

Bij het mail checken zag ik vanmorgen weer eens zo'n automatisch bericht voorbij komen van een van de datingsites waar ik sinds bijna twee maanden op verkeer..:

"Uw profiel is zichtbaar populair!"  en.. "Wij hebben maar liefst 12 nieuwe matches voor U geselecteerd!", "Bezoek snel de site en ga kijken wie uw profiel bezocht".

Lees verder!

‘Het is verbazingwekkend eigenlijk dat jullie nog steeds bij elkaar zijn’, zei ik vorige week tegen mijn vader. ‘Jullie zijn zulke andere mensen. Echt totaal anders. Ik heb dat eigenlijk nooit goed begrepen.’

‘En juist ‘dat anders zijn’ maakt het zo interessant’, antwoordde mijn vader terwijl we klonken op zijn 75ste verjaardag en hij achterover ging zitten in zijn bruine leunstoel.

Lees verder!

Als je in dit land als particulier in de financiele problemen komt, dan beland je uiteindelijk in de schuldsanering. De maatschappij helpt je dan om van je schulden af te komen zonder dat je verhongert, en je wordt daar meestal schoner en beter van. Het doet pijn, het is moeilijk, maar het helpt en je kunt weer opnieuw beginnen.

Lees verder!

Zo eens per jaar moet mijn koets er aan geloven. En Kees helaas ook.

Om het leed wat te verzachten word ik tussentijds thuis gebracht en ook weer opgehaald als de koets klaar is.
Leo de monteur rijdt Kees dan heen en weer.
Leo heeft het moeilijk met de liefde en de vrouwen en dat moet er tijdens de rit klaarblijkelijk uit.
Leo begint steevast met dezelfde intro: ‘Jij bent toch spygolooch?’
‘Nee Leo…..blablabla…..’

Lees verder!

Het sneeuwde. Eergisteren. Ik zat in de bibliotheek, toen het begon. Hele dikke vlokken. Ja, dan moet ik naar buiten. Kijken. Alleen maar kijken, recht omhoog. Tot ik er duizelig van word. Naar die miljoenen vlokken, die traag dalen, met zoveel rust en alles overstegen. Om zich met een oneindige wijsheid neer te vleien op aarde. Geluidloos landend op een hoofd, een jas, een auto of die kinderen die daar dansen.

Lees verder!

Afgelopen nacht dacht ik eindelijk een lang gekoesterde droom waar te maken. Ik sloop zachtjes naar mijn bed, deed het dekbed voorzichtig open en ging er onder liggen. Daar voelde ik iets wat ik normaal gesproken niet voelde. Beetje vierkant, lekker zacht maar toch ook hard. Eindelijk dan toch? En dat nog wel op valentijnsdag. Een leuke spannende man die dacht....weet je wat ik verras haar door direct naakt in haar bed te gaan liggen. Als dat geen verrassing is!! Iemand die ook weet dat ik dit soort verrassingen best kan waarderen, tenminste wanneer het natuurlijk de juiste man is.

Lees verder!

Internet,.. het wereldwijde web.. met miljoenen, wat zeg ik.. miljarden spinnetjes in hun eigen spinsel,  fijn vertakt verbonden met de rest..
Raar woord eigenlijk.. “web”.. “hyve” zou beter zijn.. de hele wereldgemeenschap bijeen onder één paraplu, korf, maar ieder in zijn eigen kamertje, cel, honingraat, of isolement zo U wilt..
Wat een uitvinding zeg!

Lees verder!

Zuchtend slof ik achter de natuurgenezer de trap op. Boos op mezelf. Hoe bestaat het toch dat ik mij altijd in dit soort posities weet te manouvreren. En nog erger. Hoe red ik me hier weer uit? De natuurgenezer, annex overbuurman, heeft de slaapkamer al gevonden.

Lees verder!

Stel je toch eens voor:

Ik solliciteer voor een baan en word aangenomen.
M’n bureau staat klaar evenals de computer. Ik ga ervoor.
Maar op de 3e dag, terwijl ik eindelijk zonder te verdwalen mijn bureautje bereik, zit er een vreemd wezen op mijn werkplek.
‘Huh?’

Lees verder!

Een haarbal vol met pukkels
Een ranzig rottend lijk
De koning van de sukkels

Lees verder!

Ze doet er eigenlijk niks aan, aan haar bedrijf. Ze is zo’n ondernemer die ’s ochtends nog net het lichtknopje weet om te draaien, maar daarna in haar stoel wegzakt.

Lees verder!

Wat doen wij hier allemaal eigenlijk op die Datingssites?
Wat willen we? Wat streven we na? En.. vooral ook, wat willen we Niet?!
Wij ja,.. wij “Menschen”!

Lees verder!

‘Ik wil vanavond even naar je schilderijen komen kijken’, zegt de natuurgenezer, en tevens mijn buurman van de overkant, terwijl ik het portier van de auto dichsla. Heeft hij nu op mij staan wachten achter de voordeur? Hij is zo snel buiten. ‘Ik zoek nog iets voor aan de muur van mijn praktijk. Komt het uit?’ gaat hij verder.

Lees verder!

Soms moet je uiteindelijk een beslissing nemen die je hart uit je lijf rukt. Omdat het het beste is. Niet voor jou, nee zeker niet voor jou maar voor de ander. Omdat het niet meer gaat, omdat je ziet hoe ongelukkig hij is. Omdat hij bij jou wil zijn maar ook in de leefwereld waar hij thuis hoort bij zijn vrienden.

Lees verder!

Het is me wel eens overkomen
dat ik over straat liep en de wereld tot me sprak.
 Wat zei die wereld?

Lees verder!

Ook ik werd gepest dus vroeger. Net als heel veel bn-ers blijkbaar, zag ik deze week bij de avond tegen pesten.

Gepeste kinderen hebben iets speciaals leerde ik ook. Ze vallen ergens door op en zijn anders dan de massa en dat maakt ze tot uitermate geschikt doelwit van pesters.

Lees verder!

Ik zou hem willen kennen,

een deurtje in zijn hoofd
Zo naar binnen.
Omzichtig
Door het doolhof dat hij is.

Lees verder!

Twee jaar geleden kwam ik hem weer tegen, de dichter. Plotsklaps stond ik tegenover hem toen ik voor een 10 minutengesprek zat te wachten bij de leraar nederlands van mijn dochter.
‘Die man moet je echt even ontmoeten’, had mijn dochter gezegd. ‘Echt zo’n leuke man. Jong, eigentijds en hij schrijft geweldig. Echt fantastisch. Snap je meteen mijn hoge cijfer voor nederlands.’
‘Mevrouw Dijkman?’, hoorde ik achter mij. Ik draaide mij om. Hij schrok maar herstelde meteen. Ik schrok en herstelde niet meteen. Moest me zelfs even vasthouden aan de stoel waar ik zojuist van was opgestaan om mijn evenwicht te bewaren.

Lees verder!

Jarenlang was ik fervent voorstander van een republiek, met als voornaamste argumenten dat ieder een in dit land zijn plek moet verdienen, dus waarom een koning of koningin niet?! Laten we gewoon verkiezingen houden waarbij iedereen zich kandidaat kan stellen. Dan krijgen we wellicht koning Cruyf, -Lubbers, Epke, Wouter Bos, of koningin Chantal of Kromowidjojo.

Lees verder!

M1.: Zeg en ben je een beetje avontuurlijk?

P: Avontuurlijk in de zin van ’s nachts – zonder dat je het wist - een neushoorn in je tent hebben staan?
P: Nee , nee ik hecht erg aan mijn nachtrust.

P: En jij? Volgens mij ben jij best avontuurlijk want ik zie zo maar ineens dat je een voet mist.
M1.: Ja die is afgevroren tijdens de beklimming van de K2.
P: Super zeg.
P: Was het verder wèl leuk?

Lees verder!

Het is crisis in Nederland, en als je het nog niet zelf gemerkt had, dan wordt het je wel van alle kanten om oren gesmeten door de media. Nu heb ik de laatste tijd nog wel eens wat tijd doorgebracht in derde wereld landen; Botwana, Zambia, Pakistan, India om er een paar te noemen. Het leven in die landen bevalt mij altijd prima. Wat me dan altijd weer opvalt als ik terug kom op Schiphol of London-Heathrow, is de enorme overdaad en luxe die daar ten toon gespreid wordt; de luxe in keuze en aanbod van voedsel en allerlei zaken waar ze in die je in die eerder genoemde landen zelden ziet. Ik voel me wel eens bevangen door een licht gevoel van walging over zoveel overdaad. Het zelfde heb ik als ik de AH allerhande en andere blaadjes zie die ons weer aan het zoveelste exotisch kerstdiner moeten helpen. Mensen denk ik dan, dit heeft toch niets meer met jezelf voeden te maken?! En dat allemaal in een land in crisis.

Lees verder!