Ik ben inmiddels ruim vier jaar single. Dit verhaal speelt zich af in de periode dat ik nog gehuwd was. Inmiddels alweer wat jaren geleden.
Ontmoeting in Hotel New York
Eindelijk. Vandaag ga ik hem ontmoeten. Hans, mijn jeugdliefde van 35 jaar geleden. Ik was 14 en hij was 17. Ik vind het zo ontzettend spannend. Zullen we elkaar wel herkennen, zullen we wel genoeg gespreksstof hebben? Hoe zal het zijn? Zijn er nog vlinders? Allemaal vragen die in me opkomen.
Op 30 november heb ik hem via LinkedIn gevonden. Hans S, woonachtig in Estland nota bene! De foto leek niet meer op de jongen van toen maar zijn ogen en mond herkende ik meteen! Ik schreef: “Ben jij de Hans die ik ken van camping ’t Zeepe maar dat moet haast wel!” En ja hoor: meteen de volgende dag een reactie. Beetje cynisme kroop er door, zodat ik even ging twijfelen of, en hoe ik zou reageren. Hij schreef: “Dat klopt maar hoe is het met jou? Drie kinderen, zakenvrouw , een man en een hond?” Oeps, dat kwam aan! Ik mail terug: “Je vergeet de doorzonwoning! Nee geen zakenvrouw, wel getrouwd en twee kinderen. Ik kreeg van de zomer een déjà vu in Kortgene, ben ik daar met jou geweest?”
Het ijs lijkt vanaf dat moment gebroken, ik krijg een uitgebreide mail terug van hem en sindsdien hebben we elke week mailcontact. We leren elkaar weer kennen en te waarderen. We blijken veel raakvlakken te hebben. We komen allebei uit een “rood politiek nest”, hebben allebei een motorrijbewijs maar nooit meer een motor gekocht. Op zijn aanraden lees ik de Millenniumtrilogie, waarvan net het eerste deel al op mijn nachtkastje lag. Het doet me aan vroeger denken , ook toen bespraken we boeken en songteksten o.a. Hij is gecharmeerd van de personage Lisbeth Salander, stoer en heel gevoelig.
Half december mailt hij dat hij zijn baan kwijt is, en voor twee weken naar Spanje teruggaat- waar hij een aantal jaren gewoond heeft- en dat hij nog voor een week naar Nederland komt en dat we elkaar “live” kunnen ontmoeten als ik dat ook leuk vind. Natuurlijk lijkt me dat leuk en spannend…
Ik denk na over de komende ontmoeting? Stel dat, stel wat? Hij met Ana – zijn Spaanse vriendin waarvan het onduidelijk lijkt of ze nog een relatie hebben of niet- . En ik met Johan, mijn partner waar ik al 20 jaar mee ben en twee kinderen mee heb. We maken een afspraak en ik geef mijn telefoonnummer door. Zodra hij in Nederland is, zal hij zijn nummer doorgeven. Op zondag 10 januari krijg ik een sms-je van hem. Hij is dus in Nederland! Onze afspraak zal doorgaan in HNY, tussen 12.00 en 13.00 uur.
Ik stuur hem een sms-je terug dat ik hem ’s avonds nog even zal bellen. Als ik hem bel, klinkt zijn stem nog precies hetzelfde als vroeger en nog net zo ‘droog’. Als ik vraag, “waar zit je nu,”zegt hij, “ik zit niet, ik sta!” En dat is typisch iets voor hem. Ik kan niet uitleggen waarom, maar zo voel ik het gewoon. De afspraak tussen 12.00 en 13.00 uur blijft staan.
De dag van de ontmoeting.
Ik ben net bij de metrohalte Oostplein en ik krijg een sms-je van hem: “New York, New York.” Mijn hart slaat over. Hij is er al ! Wat nu? Daar gaan al mijn plannen. Ik zou onderweg nog even uitstappen om zijn brieven die hij indertijd aan mij gestuurd had te kopiëren. Ik besluit om zo snel mogelijk naar Hotel New York te gaan. Ik ben nerveus ! Het is 11 januari, het sneeuwt en al “klunend” ga ik op weg.
Mijn gedachten gaan terug naar vroeger, de camping, de brieven en de eerste zoen niet te vergeten. Ruim twee weken voor onze ontmoeting heb ik alle 35 brieven nog eens doorgelezen en ik was helemaal ontroerd toen ik ze las. Ik had me van tevoren niet kunnen voorstellen dat er zoveel diepgang inzat. We waren nog zo jong! We waren zo verliefd en probeerden elkaar zoveel mogelijk te zien, ondanks ongeveer een chronisch geldtekort en ondanks de onoverkomelijk lijkende afstand, Ridderkerk – Hansweert.
Ik kom binnen, zie een man alleen zitten en ik herken hem niet meteen en loop door. Als ik terugloop zie ik die man naar me kijken en ik bedenk dat hij het echt moet zijn. Mager bijna. Ik denk in een flits dat er verder geen klik zal zijn. We geven elkaar een hand en kijken elkaar onderzoekend aan. Na twee zinnen is de sfeer van vroeger echter terug. Aan gespreksonderwerpen geen gebrek!
Na een heerlijke middag vol herinneringen komt er een einde aan. We gaan via -voor de lol- de hotellobby naar buiten. We maken nog een grapje of Anita Witzier van het televisieprogramma Memories buiten zal staan. Onze jassen, mutsen en sjaals gaan aan, het is koud buiten en ik breng Hans lopend naar de Breitnerstraat waar hij een vriend van hem zal ontmoeten. Eenmaal buiten pakt Hans me even beet. En hij kijkt me aan en zegt: Je bent alleen maar leuker geworden! Die opmerking komt binnen! En de blik in zijn ogen. Een bliksemschicht, zo voelt het! Compleet in de war, dit kan helemaal niet. Wat gebeurt hier? Afijn, we kroelen even en lopen verder over de Willemsbrug. Af en toe stoppen, even een omhelzing.
Ik bel Johan, mijn man of hij alsjeblieft de kinderen van de opvang wil halen en kom weer in het moment van de dag. We komen aan bij de Breitnerstraat. Afscheid. We hangen tegen elkaar aan en ik wacht. Die zoen van vroeger?? Even voel ik me weer veertien en ben terug in de tijd! Totdat Hans de betovering verbreekt en zegt. Yvonne, je gaat naar huis. Je gaat naar Johan, Jasper en Lisa. En natuurlijk, hij heeft gelijk ik sta weer met beide benen op de grond. Ik geef hem een zoen, we zwaaien nog een keer en ik ga met de metro naar huis. Naar mijn man en kinderen.
Lees verder!
