Lees verder!

Het is 1e kerstdag en ik heb nu alweer genoeg van alles wat met kerst te maken heeft. Kerstliedjes teveel op de radio, oeverloze film herhalingen op de kerst treurbuis en altijd dezelfde herhalingen als van de afgelopen jaren. En van iedereen wordt verwacht dat hij zich bij de kerst van zijn beste kant laat zien; alsof dat niet ook gewoon het hele jaar door verwacht mag worden. Wat dit met daten te maken heeft? Niets natuurlijk; dus laat ik het maar snel ergens anders over hebben.

Lees verder!

Wij, het koor waarbij ik zing, verzorgden kort geleden een kerstconcert in een uitzettingscentrum voor uitgeprocedeerde asielzoekers. Het klinkt chique, uitzettingscentrum, het is ‘gewoon’ een gevangenis. De meeste uitgeprocedeerde asielzoekers verblijven er kort, een week, of twee weken. Maar soms, als het thuisland dwars ligt, kan het voorkomen dat iemand er maanden vastzit.

Lees verder!

Lieverd, zullen we een kerstboom nemen, dit jaar? Lieverd, wat voor kerstboom zullen we dit jaar nemen? Lieverd. Wat zeg je? Nee, zo is het niet gegaan, ook dit jaar niet. Deze lieverd heeft in haar eentje een hoge vijfpoot van wilgentakken naar huis gedragen en die op een open plek in haar woonkamer neergezet. Mijn boom. Nu de ekster in mij loslaten en hem tot kerstboom versieren. Als kind heb ik argeloos over de engeltjes in het luchtruim gezongen - en hoewel ik nog steeds graag kerstliedjes zing, ben ik nu vooral een heiden die in deze donkere tijd van het jaar de zonnewende wil vieren met een glanzende jurk, lekker eten, goed gezelschap en een boom vol lichtjes.

Lees verder!

De lat ligt hoog. Niet omdat ik hem daar leg, maar omdat het blijkbaar zo ligt. Ik kan niet voor minder. En ik sta zo anders in het leven dan de gemiddelde nederlander, dat de kans op een ontmoeting met een echte geestverwant uiterst klein is. Na al die jaren op datingsites is dat inmiddels wel duidelijk. Juist met wat ik daarin zo leuk vind aan mezelf, en waarbij ook zo intens dat 'kunnen delen' hoort, vind ik totaal geen aansluiting. Terwijl ik echt gebeur in elke ontmoeting, emotioneel, geraakt, open. En dan vaak geschokt achterblijf. Geen weerklank. Met een gevoel van ontheemdheid. En zet me aan het denken. Over mijzelf, over de anderen, de wereld. Alle scenarios zijn al aan me voorbij gegaan. Ben ik gek? Is de wereld gek? En ja, juist in daten wordt mij veel verteld. Wat mensen zoeken. En waar ik sta. En dat loopt nogal uit elkaar.

Lees verder!

De tijd van Kerstmis breekt weer aan en van alles dient georganiseerd te worden voor de ontvangst van familie en vrienden. Weer een kerst waarbij ik niet met raad en daad wordt bijgestaan door een lief man. Daar dient toch eens verandering in te komen. Ik heb mij voorgenomen om grondig bij mijzelf na te gaan wat er nu precies niet juist is gegaan met mijn zoektocht naar die ene en niet goed is gegaan met mijn aanpak daarvan.

Lees verder!

Als een langzame en dichte mistwolk lijkt het om mij heen te hangen. En net als bij een echte mistwolk is er geen wind om de mist van mij weg te blazen en kan ik door de mist niets anders meer zien. De mistwolk blijft om mij heen, wat ik ook doe en waar ik ook wil gaan. Mijn gedachten komen niet verder dan de randen van de mistwolk om daarna terug te kaatsen naar mijzelf. Mijn zicht is beperkt tot waar ik aan denk en niet meer tot wat er te zien zou zijn. Gedachten die steeds op hetzelfde neerkomen - en dat is, dat ik hem werkelijk vreselijk mis.

Lees verder!

Een appje van mijn ex, zullen we toch wat aan ‘Sint’doen? Met de kinderen. Ach het is ook wel leuk denk ik en we gaan ‘pannetjes eten’ omdat vooral onze jongste dochter van 14 dat zo lekker vind , maar dan ook wel met pannenkoekjes en ook eitjes die we kunnen bakken.
Verder doen we niets. Alleen pakjes voor elkaar. Geen gedichten, geen surprises, dat is het. Gewoon gezellig samenzijn.

Lees verder!

Lees verder!

Een bijna voorbije zondagmiddag in november. Koud en donker is het, maar hier binnen heerst de aangename schemer van net niet kunnen lezen, de schemer die gezichten mooi laat zijn en ogen laat glanzen, de schemer die tijdens het uitspreken reeds betreurde bekentenissen over zwakke lippen laat rollen. Mijn stoel is comfortabel genoeg (al zou vanwege de rechte rugleuning een voetenbankje fijn zijn) en ik kijk tot aan mijn horizon uit op een straatweg vol te vroege kerstverlichting en rode achterlichten van stadiongangers. Ze zijn sikkeneurig en het zijn er vooral te veel. De bus staat dus al twintig minuten stil. Nu, in deze schemerdonkere beslotenheid vastgegespt aan mijn stoel, zou ik een daad willen stellen die mijn verbintenis met de wereld buiten de bus bevestigt. Ik zou, net als mijn medepassagiers, willen bellen met iemand thuis: ‘Ja hallo lieverd met mij ik zit in de bus en die staat stil en dat kan nog wel even duren ik kom dus later wacht je op me?’

Lees verder!

Morgen is het weer Sinterklaas, daarna komen de Kerstdagen en Oud en Nieuw; feestdagen waardoor de middenstand in een kleine maand de jaaromzet kan verdubbelen. En als je als middenstander ook nog vuurwerk mag verkopen, dan wordt het helemaal een goed jaar. Van alle Sinterklaas berichten vond ik het filmpje van de Sinterklaas met sixpack die in zijn bijna blootje op een gemotoriseerde surfboard door de Amsterdamse gracht voer, wel het aardigst.

Lees verder!

Ik blog. Ik blog hier, ik blog privé en ik blog voor mijn werk. Ik blog omdat ik graag schrijf. Soms zijn mijn blogs grappig. Soms zijn ze scherp. Soms zijn ze kort door de bocht, soms ronduit slecht. Soms verkondig ik iets sociaal onwenselijks, soms stel ik het gedrag van anderen aan de kaak, soms vertel ik iets wat echt gebeurd is en recht uit mijn hart komt, soms zuig ik alles uit mijn duim. Soms ook verkondig ik een mening waar anderen het hartgrondig mee oneens zijn. Dat alles mag. Want wij wonen in een land waarin we ons mogen uiten. Dat is in onze grondwet vastgelegd.

Lees verder!

Soms raak je ineens in gesprek met iemand. Sta ik naast een mevrouw, aan het worstelen om haar fiets in het rek te krijgen. Zo'n rek vol fietsen met te brede sturen, of plastic bakken op het voorwiel. Of frommelige fietstassen aan twee kanten. Zal ik u even helpen, mevrouw? Ze schrok. Dat was ze niet gewend denk ik. En zo eng zie ik er niet uit. Maar misschien omdat iemand haar gewoon aansprak. Of zomaar te hulp schoot. Of, misschien, gewoon omdat ik een man was. Je weet het allemaal niet. We praatten nog even verder. Over die fietsen. Ineens werd ze toegankelijker. Kwam dichter bij me staan.

Lees verder!