Lees verder!

Wij, het koor waarbij ik zing, verzorgden kort geleden een kerstconcert in een uitzettingscentrum voor uitgeprocedeerde asielzoekers. Het klinkt chique, uitzettingscentrum, het is ‘gewoon’ een gevangenis. De meeste uitgeprocedeerde asielzoekers verblijven er kort, een week, of twee weken. Maar soms, als het thuisland dwars ligt, kan het voorkomen dat iemand er maanden vastzit.

Lees verder!

De lat ligt hoog. Niet omdat ik hem daar leg, maar omdat het blijkbaar zo ligt. Ik kan niet voor minder. En ik sta zo anders in het leven dan de gemiddelde nederlander, dat de kans op een ontmoeting met een echte geestverwant uiterst klein is. Na al die jaren op datingsites is dat inmiddels wel duidelijk. Juist met wat ik daarin zo leuk vind aan mezelf, en waarbij ook zo intens dat 'kunnen delen' hoort, vind ik totaal geen aansluiting. Terwijl ik echt gebeur in elke ontmoeting, emotioneel, geraakt, open. En dan vaak geschokt achterblijf. Geen weerklank. Met een gevoel van ontheemdheid. En zet me aan het denken. Over mijzelf, over de anderen, de wereld. Alle scenarios zijn al aan me voorbij gegaan. Ben ik gek? Is de wereld gek? En ja, juist in daten wordt mij veel verteld. Wat mensen zoeken. En waar ik sta. En dat loopt nogal uit elkaar.

Lees verder!

Een appje van mijn ex, zullen we toch wat aan ‘Sint’doen? Met de kinderen. Ach het is ook wel leuk denk ik en we gaan ‘pannetjes eten’ omdat vooral onze jongste dochter van 14 dat zo lekker vind , maar dan ook wel met pannenkoekjes en ook eitjes die we kunnen bakken.
Verder doen we niets. Alleen pakjes voor elkaar. Geen gedichten, geen surprises, dat is het. Gewoon gezellig samenzijn.

Lees verder!

Lees verder!

Ik blog. Ik blog hier, ik blog privé en ik blog voor mijn werk. Ik blog omdat ik graag schrijf. Soms zijn mijn blogs grappig. Soms zijn ze scherp. Soms zijn ze kort door de bocht, soms ronduit slecht. Soms verkondig ik iets sociaal onwenselijks, soms stel ik het gedrag van anderen aan de kaak, soms vertel ik iets wat echt gebeurd is en recht uit mijn hart komt, soms zuig ik alles uit mijn duim. Soms ook verkondig ik een mening waar anderen het hartgrondig mee oneens zijn. Dat alles mag. Want wij wonen in een land waarin we ons mogen uiten. Dat is in onze grondwet vastgelegd.

Lees verder!

Soms raak je ineens in gesprek met iemand. Sta ik naast een mevrouw, aan het worstelen om haar fiets in het rek te krijgen. Zo'n rek vol fietsen met te brede sturen, of plastic bakken op het voorwiel. Of frommelige fietstassen aan twee kanten. Zal ik u even helpen, mevrouw? Ze schrok. Dat was ze niet gewend denk ik. En zo eng zie ik er niet uit. Maar misschien omdat iemand haar gewoon aansprak. Of zomaar te hulp schoot. Of, misschien, gewoon omdat ik een man was. Je weet het allemaal niet. We praatten nog even verder. Over die fietsen. Ineens werd ze toegankelijker. Kwam dichter bij me staan.

Lees verder!