We kennen ze allemaal. Mensen die zich ergens op laten voorstaan. Doe ik zelf ook. Dat ik mezelf in gesprekken met onbekenden toch iets kleurrijker presenteer dan m’n rauwe werkelijkheid. Waarom? In elk date betrap ik me erop. Vooral als iemand echt interessant is. En ik dus iets te verliezen heb. Valt me tegen van mezelf. Ik dacht dat ik dat inmiddels wel ontstegen was. Maar voor ik het weet is het al gebeurd. Ik zit erbij en kijk er na. Het slaat natuurlijk nergens op, om mezelf toch stiekem mooier voor te doen. Waar gaat het over? Want ik wil toch iemand vinden die van me houdt om wie ik zèlf ben, met alles op en aan me?

Lees verder!

Dag 2018, dag wat was en kon zijn.
En alles wat het sierde en alles wat ik vierde. Zowel werktuigelijk als in feestelijke betekenis. Het behoort bijna tot het verleden.

Lees verder!

.

.

.

.

.

.

Lees verder!

Ik kan haar pas weer zien als de lading er af is. En het me dus ook niets meer interesseert. Dus ik zal haar nooit meer zien. Zo weet ik dat het voor altijd klaar is. Tot zo lang zal ik moeten wachten en rouwen. Dan ben ik echt bevrijd. Omdat de golven zich achter me sluiten. Maar dat sluiten, dat doet ontzettend pijn. Iedere seconde is lijden. Van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. Tot die monsters er niet meer zijn. Het klaar is.

Lees verder!