Droom. Ik sta bij een witte muur; het groen van de tafel is het groen van de deuren in mijn huis. Vrouwen staan naast en tegenover mij. Engelachtige vrouwen. Ze dragen soepel vallende, diep uitgesneden jurken en ze reiken mij hun hand, zoet glimlachend als de madonna´s van Sandro Botticelli.. Ik weer hen af - wat het zoete in hun glimlach tot minzaam laat verglijden. Ze vergeven het mij dat ik ben wie ik ben: een schuwe toverkol in zwart kant.

Lees verder!

Ik hoefde niet eens de voordeurbel aan te raken. De deur ging vanzelf open en neef Sjaak liet twee hooggehakte dames uit, waar ik een stapje voor opzij deed om ze voorbij te laten gaan. Beide dames keken uiterst vriendelijk naar Sjaak en nieuwsgierig naar mij.

Lees verder!

Vrijdagochtend vroeg uit bed gebeld of ik zin had om mee te gaan naar zijn woonhuis op Terschelling. Natuurlijk had ik daar zin in. Die hele lockdown met paniekaanjager Rutte met ploeg en zijn MSM deden al een tijdje stukjes levensplezier weghalen. Ik kon een aardig uitje wel gebruiken.

Lees verder!

Warm en vertrouwd lag hij mij in de hand. Gehuld in zwart rubber was hij mijn venster naar de wereld, mijn metgezel op lange wandelingen, mijn raadgever bij treinstoringen en ander klein ongemak. Vijf lange jaren al kende ik zijn gewicht, zijn mogelijkheden, zijn kuren - totdat ik hem plotsklaps moest oprapen van de stenen keukenvloer. Even nog dacht ik dat we deze val konden negeren en samen verdergaan. Maar nee. Splintertjes vol licht op de tegels. Spikkeltjes van bloed op de vingertop waarmee ik hem aanraakte. Is een smartphone eigenlijk wel een ´hij´?

Lees verder!