“Ik ben alweer enige tijd uitgeschreven, maar ik wilde jullie nog laten weten dat ik via jullie datingsite mijn grote liefde heb gevonden.

Op 5 augustus jl. zagen we elkaar, na een kort en verfrissend e-mailcontact, voor het eerst. De tweede date liet, mede door elkaar opvolgende vakanties, meer dan een maand op zich wachten (16 september jl.), maar toen sprong de vonk echt over.“

“Via deze site heb ik veel dames leren kennen, waaronder momenteel in elk geval "de ware" :-)

Dus ik ga hier nu verder mee en hoef geen gebruik meer te maken van jullie site.

Als het goed is niet tot ziens.. maar wel bedankt!“

“"Relatie gevonden via Match4me. We hebeen het erg fijn samen en besloten om uit te schrijven.

Bedankt voor deze mooie site.“

“Anderhalve week geleden heb ik mijzelf voor één maandje een betalend lidmaatschap kado gedaan.

De nickname van één persoon die bij mijn profiel leek te matchen, sprak mij erg aan. Ik las verder, had de euvele moed hem aan te schrijven, en...het is gebleken dat wij veel gemeenschappelijk hebben.

De vonk sloeg aan beide kanten onbetwist over.“

Het dringt zelfs door tot de vrije beweging als de kunst. Ook daar mis ik de gekken, de vrijgevochten kunstenaars. Ook daar zie ik dat het kennen, weten, het verbale en veilige de overhand krijgt. Alles moet verantwoord worden. Weten wat je doet. Controle. Het is de dood in de pot van de kunst. Hoe modische- en markteffecten de kwaliteit overheersen. Hoor zelfs verhalen dat mensen subsidie voor kunstprojecten proberen binnen te halen door hun ideeën wetenschappelijk te funderen. Ik schrik daarvan. Dan ben je echt van God los. Waar gaat dit nog over? Wetenschap is een streng regelsysteem binnen strakke randvoorwaarden, waarbij de werkelijkheid al is voorgefilterd binnen een onderzoeksveld. Totaal haaks op de kunstenaar. Totaal haaks op het creatieve moment. In de kunst geldt toch het vrije kijken? Vrije kijken? Wat is dat voor vaag gelul? Zal ik eens proberen dit helder te krijgen?

Keek u pas ook naar Project Rembrandt? U weet wel, waar amateurschilders à la Rembrandt proberen de werkelijkheid weer te geven. Was er pas een actrice ingehuurd om verschillende expressies uit te beelden. Verwonderde me wel. Dat ze daarvoor een actrice op lieten draven. Als ik als schilder meegedaan had, zou ik direct gevraagd hebben of het er hier om ging het plastic element in de expressie weer te geven. Het gekunstelde, het geposeerde. Wat dat doet per slot een actrice. Die speelt expressie. Nee, daar werd met geen woord over gerept. Natuurlijk, een levend, niet geacteerd persoon was veel beter geweest. Een gewoon iemand. Met zijn eigen, natuurlijke expressie. En dus zeker ook geen bekende Nederlanders. Zit je weer een acteur te schilderen. Kijk, een echte schilder die echt goed kijkt en voelt, schildert dan een bange man. Die natuurlijk niet voor niets in die pose schiet. Als je dat uit kan drukken in een schilderij, dat is natuurlijk fantastisch. Dat je dan ook bij die actrice met haar smile dan inderdaad ook de kunstmatigheid en verveeldheid ziet. Of haar afwezigheid. Dat haar lach in feite niet verder ging dan tanden laten zien.
Als ik dat uitbeeld, goed kans dat de jury zegt: niet goed getroffen. Waarop ik dan zou zeggen: kijk nog eens goed, voel de leegte, dat dit juist haar expressie is. Ook als ze verdriet speelt. Dan denk ik dat ze lacht, of huilt, maar haar ogen zijn er niet. Ze zet mij op het verkeerde been. Haar gezicht heeft de schijn van haar zijn, maar confronteert met daarin juist met dodelijke leegte. Dàt drukt zij uit. Dàt heb ik weergegeven.

Ik vertelde over die vriendin met dat schadevol verleden. Hoe ze extreem op mij kan reageren. Als wat ik zeg ineens op knopjes drukt die daarmee te maken hebben. En ik dan toch vaak in de verdediging schiet. Terwijl het eigenlijk niks met mij te maken heeft. Ik zei al, we kunnen het daar achteraf over hebben. Wat er dan in ons gebeurt. Schoten we eerst naar binnen in onze eigen pijn, was er dan toch een moment dat we daar uit traden. Het is dan een soort neutraal middenterrein. Waarin geen belangen speelden, geen zelfbehoud. We worden elkaars deelgenoot. Er is een filosoof, die stelt: Ook dat is uiteindelijk toch weer eigenbelang. Tussen die vriendin en mij moet het weer goed komen want we hebben elkaar nodig. Het is voor de lieve vrede. Voor onze eigen veiligheid. Om niet alleen te zijn. Onze eigen gevoel van welbehagen. Alles staat uiteindelijk in het teken van ons ego. Waarin we betrokkenheid spelen. Maar in feite elkaar wederzijds gebruiken. Altijd goed om er eens zo tegenaan te kijken.

Soms denk ik wel eens. Kan je mensen ooit wel nemen op hun woord? Of zijn we veroordeeld tot vertalen? Want mensen zitten vol met pijnplekken en gevoeligheden. Elke reactie is daardoor getekend. Wie is iemand dan zelf? Zo kom je er eigenlijk nooit achter wie iemand is. Alles is gekleurd. Je weet ook nooit op welke gevoelige knopjes je drukt. Zo heb ik een vriendin met een ernstig verleden. Veel meegemaakt. Ze kan ineens buitenproportioneel op mij reageren. Door gevoelige associaties met dingen uit haar verleden. Het is dan soms moeilijk te peilen of haar boosheid of ontroering echt iets met mij te maken heeft. Vaak betrek ik het dan toch onwillekeurig op mezelf of schiet al in de verdediging. Gelukkig kan ik het daar met haar over hebben en maakt dat haar soms heftige reacties helder.